Vandaag staat het besluit van Richard Lewis om te stoppen met esports in de Philips Hue Spotlight. Buiten het feit dat Lewis een buitengewoon belangrijke journalist is geweest voor esports, die een hoop belangrijke dingen aan het licht heeft gebracht, zijn vooral zijn woorden waarmee hij zijn afscheid heeft aangekondigd een jammerlijke beschuldiging van hoe slecht het er eigenlijk in esports voorstaat.

“Ik heb 17 jaar mijn best gedaan… voor wat?”, zegt Lewis. “Om te zien hoe de industrie is geworden zoals deze is, om alle gezwellen die de scene zijn binnengekomen te zien uitzaaien, erger worden, als een dolle rondrennen en ontzettend slordig zijn. Ik wilde vroeger vechten om ze te stoppen, zodat dit niet kon gebeuren, maar ik heb gevochten en ik heb verloren. Ik heb gefaald. De industrie is een rotzooi, ik haat het, en ik ben er eindelijk achter gekomen hoe erg ik het haat.”

Het zijn rake woorden, die een depressief beeld schetsen van de esportswereld waarin we ons nu bevinden. En, voordat iedereen nu begint te roepen dat dit misschien een stuk is dat bol staat van het nostalgische, dat ik niet kan zien wat we nu hebben omdat ik met getinte glazen kijk naar het verleden toen ‘alles beter zou zijn’, dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik wil best erkennen dat het ecosysteem van esports momenteel beter is dan het ooit is geweest. Voor veel meer spelers is het mogelijk om een prof te worden, de toernooien zijn grandiozer, de prijzenpotten meer gevuld. Maar ergens snap ik Lewis zijn punt ook wel.

Laat mij volledig duidelijk zijn dat ik niet honderd procent objectief ben of kan zijn. Ik heb een aantal maanden onder Lewis gewerkt en ik heb de samenwerking altijd als relatief prettig ervaren. Ik snap ook wel dat niet iedereen een hoge pet op heeft van de man, en hij kan soms behoorlijk venijnig en fel uit de hoek komen. Toch moeten we hem beoordelen op zijn acties, en wat dat betreft heb ik niets dan respect voor hem.

Hoe moeten we dan zijn meningen opvatten? Ik vind dat we dit als een moment moeten gebruiken om ons te bezinnen. Esports is niet zielloos geworden, maar buigt zich wel naar de grillen van de corporaties. Was esports vroeger een monument van de ‘grassroots’ bewegingen, toernooien die los van sponsorschappen met enorme bedrijven de community wisten te verenigen, nu wordt alles steeds meer gestroomlijnd om de belangen te behartigen van hen die weinig met de community te maken hebben.

Is dit iets ergs? Daar ga ik geen absolute uitspraak over doen. Er zitten voordelen en nadelen aan. Voor iedereen weegt dat anders. Voor mijzelf neig ik nog steeds naar het idee dat er meer voor- dan nadelen zijn, maar ik snap ook heel goed dat dit elk moment kan omslaan. Vanuit Lewis zijn positie al helemaal. Hij wordt door velen uitgekotst omdat hij doet wat weinig anderen durven. Hij gaat in tegen de gevestigde orde, met het nobele doel om de waarheid te ontdekken. Gaat hij daarin soms wat te ver? Wellicht wel.

Maar wat we niet moeten vergeten is dat hij een pionier is geweest op het gebied van verslaggeving van esports. Of, zoals Veteran – een coach voor diverse topteams in League of Legends – het zo mooi zei: “Het is echt vreselijk om te weten dat je behoorlijk old school moet zijn, ten minste een half decennia, om te begrijpen wat voor impact dit besluit (om Lewis van de League of Legends-subreddit te verbannen) heeft gehad. De ‘lekkers’ die we nu hebben zijn slechts mondstukken voor managers om de markt te manipuleren. Echte journalistieke artikels zijn nauwelijks nog te vinden.”

Als we de woorden van Veteran als uitgangspunt nemen, en als we uitgaan van het journalistieke principe van de journalist die de macht controleert zodat de burger geïnformeerde beslissingen kan maken, dan moeten we erkennen dat de ‘macht’ heeft gewonnen. Met het verliezen van Lewis, verliezen we iemand die het aandurfde om zichzelf in het kruisvuur te zetten zodat wij wisten wat er speelde. Dat betekent dat we vanaf nu bijzonder voorzichtig moeten zijn. Voor je het weet herkennen we esports niet meer terug.